وقتی من پر از هیچم...

امروز روز خاصی برای خانواده مون بود....بعد از ۴۵ سال زندایی امریکاییم و دخترداییهام رو که امریکا بودند پیدا کردیم...یعنی سهیلا دختردایی کوچیکه، پیدامون کرد...خدا رحمت کنه اموات مبدع اینستا رو...دهکده جهانی که میگن همینه...سهیلا تو این مدت هر پیجی که هم فامیل پدرش که داییمه رو سرچ و فالو کرده بود تا اینکه دیروز به اون داییم که مشهده میرسه و پیغام میده که فکر کنم شما عموم باشین..من سهیلا دختر کوچیکه حسین و وندا هستم..داییم امروز تماس گرفت از سمانه که کامل مسلط به انگلیسی و لاتینه خواست با سهیلا چت کنه و....سهیلا رو فالو کردم..فالوم کرد...کامنت و لایک و....دایرکت دادم بهش که من دختر فلان عمه تم و خیلی خوشحالم و اونم گفت که خیلی خوشحاله میبینه ما رو بیش از حد تصورمون....عکسهایی که دایی سال ۵۷ به بعد تا ۶۴ گرفته بود و برامون اورده بود رو از البوم دروردم، اسکن کردم و فرستادم...سهیلا عکسهای الان خودشو و وندا رو فرستاد....وای خدای من..وندا پیر شده بود اما به همون زیبایی...سهیلا و دختربزرگش خیلی شبیه سهیلای دایی مصطفی ست که مشهده...وای خدا همه چیز مثل پازل کنار هم چیده شده و چقدر شباهت ها اشناست...سهیلا ارایشگاه داره و یه هیر استالیسته... دقیقا مشخصه ایرانیه و چقدر شبیه ماست...همسرش یه سیاه پوست واقعیه و سه بچه داره، دو دختر و یک پسر و تو جورجینیا زندگی میکنن...داییم سال ۸۶ که سرطان گرفت و دم دمای فوتش بود باهاشون قطع ارتباط کرد و گفت که دیگه نمیخواد کسی پیداشون کنه و خبر داشته باشن ک داییم ک تمام این سالها باهاشون در تماس بود و براشون پول میفرستاد، بدونن که فوت شده...امروز این اتفاق قشنگ تمام روزمو ساخت و مثل یه دوپینگ ازجام بلندم کرد..سهیلا میگه چقدر خوشحاله که من و دخترداییم هم اسم وقتی من پر از هیچم......ادامه مطلب

بعد از چلنج های فراوان با خودم، تصمیم گرفتم دیگه اینجا ننویسم و این وبلاگ رو مثل وبلاگ همیشه خسته به خاطرات بپیوندم...اینجا رو با ۲۳۴ کامنتی که هرگز تایید نکردم! اما حذف نه،داستان یه عمر زندگیه منه،از یه دختر ۲۰ ساله تا الانه ۳۸ ساله.لحظه لحظه جون کندن های منه، لحظه لحظه بزرگ شدنم...ردپای تموم اشک هام، ذوق هام،مادری هام...میذارم آرشیو بمونه..شد ۱۸ سال که رفیق تنهاییام و سنگ صبور حرفهام بودی بلاگ جان! معبود...سارا پرتقالی...سنگ صبور...دمیان...زهیر...اینجا عاشق شدم...از عشق گفتم ...از عشق بریدم...اینجا شاهد خیلی حوادث تللللللخ و یکم شیرین بود..۱۸ سال کم نیست...یه عمره...علی میدونم تا الان اینجا بودی و میخوندی اینجا رو اما خیلی خسته تر از اونیم که اینجا رو ادامه بدم برای چیزی که امید واژه غریبیه باهاش...ازین پس تو قلبم تمااام حرفهای گفته و نگفته ای رو که تو خیلیاشو نمیدونی، به دوش میکشم....امیدوارم قلبم کم نیاره...همیشه دوست داشتم...دوست دارم...دوست خواهم داشت.اینو یه بار تو گوشم با تلفن گفتی اما تا ابد رفت تا ته قلبم...نزدیک ۴۰ سالگیم اما تا روزی که نفس میکشم همه چی حکه رو این سینه و مث روز اول تازه س...از ۲۲ اردیبهشت شروع شد و الانم اردی بهشته....پایان...۰۲/۰۲/۰۲ وقتی من پر از هیچم......ادامه مطلب

ما را به سخت جانی خود این گمان نبود...شش ماهه دارم ریکاوری میکنم خودم رو که بپذیرمش و باهاش کنار بیام و فکر میکنم تونستم..به خودم میگم تو که روزای خیلی سخت تر از اینو گذروندی؟ حتی تو اوج روزای خوشت یعنی بارداریت هم، تمام نه ماه رو هر روز با تزریق یه امپول تو شکم گذروندی چه برسه روزای سختی که هر لحظه ش نفس گیر بود و طاقت فرسا.با هر جون کندنی بود، گذشت...سارا هیچوقت منتظر روزای خوش نباش چون حداقل برای تو یکی نیست و دل خوش و روز خوش به تو یکی نیومده...هرگز به خودم نمیدیدم یه روزی بتونم از پس اینهمه روزای سختتتتتتتتتتتتت که حتی نمیتونم سختیش رو به قلم بیارم هم، بر بیام...ما را به سخت جانی خود....پس دمت گرم سارا، اگه تونستی پس بازم میتونی....بزن قدش....اشکاتو پاک کن و بیا بغلم که دلم بدجور برات تنگ شده....سارا....در آستانه ۳۸ سالگی... وقتی من پر از هیچم......ادامه مطلب

درست وقتی تمام کارهامون تمام و چمدونا بسته بود، امیرمهدی برای بار سوم طی سه هفته اخیر استارت مریضی رو زد و همون شب تب کرد و صبح روز ۲۹اسفند که همه جا تعطیل بود بردیم کلینیک کودکان و تا ساعت ۴ اونجا بودیم و پسری برای اولین بار طعم آنژیوکت و سرم رو چشید....الهی بگردم....عفونت گوش میانی دلیل شایع این روزهای بچه ها...و به توصیه دکتر بار سفر رو زمین گذاشتیم و در غربت تک و تنهای اهواز، نشستیم تو خونه مون و از تو خونه موندن عید گذرونی کردیم...و امروز اول ماه رمضان و دیروز رو با یه شوک دیگه گذروندم...درست بعد از سه ماه...میگن سالی که نکوست از بهارش پیداست....خدا بخیر بگذرونه برامون امسال رو با استارتی که برامون خورد...توکل بر خدا....مصبتو شکر! وقتی من پر از هیچم......ادامه مطلب

وقتی من پر از هیچم......

خب..خداروشکر جشن هم خیلی عالی و همه چی طبق میزانسن پیش رفت..یکمم بخوام خودمو تحویل بگیرم اینکه اجرامو خیلی دوست داشتم و مثل همیشه تونستم ارتباط خوبی رو با مخاطبم برقرار کنم و فیدبک های عالی حین و بعد از پایان جشن گرفتم.و کلی تشکر و تقدیر از مخاطبین و بانی های جشن هم نصیبم شد..قدیمیترین اجرایی که از خودم یادمه تو مهدکودکم بود.اجرایی که برای جشن پایان سال برگزار میشد و من برای بیش از سیصد نفر اجرا کردم و این قصه هرسال در سالهای مدرسه و...ادامه داشت.از وقتی یادمه یا میکروفن بدست بودم یا دوربین به دست در حال فیلمبرداری هر مجلسی...عاشق اجرا و گویندگی بودم و این اجراهای گاه به گاهی که این سالهای اخیر نصیبم میشه، حسابی روحمو تازه میکنه...خداروشکر...مجری کی بودم من؟؟ وقتی من پر از هیچم......ادامه مطلب

یه روز تلافی میکنم هرچی بدی کردی به من

اینهمه بی وفاییات جواب خوبی بود به من...

اونقدر تازه ست برام هنوز حس شنیدن این ترک، که انگار همین چندساعت پیش بود که اتفاق افتاد اون روز تااااا شب و من تو تمام مدت مسیر تو ماشین بیش از هزار بار گوشش دادم...

این ترانه همیشه حس تلافی رو در من زنده نگه میداشت تاااا اینکه بالاخره من تلافی کردم و تماااام....

وقتی من پر از هیچم......

وقتی علی با یه گل بزرگ اومد فرودگاه استقبال من و امیرمهدی، خیلی چیزا یادم رفت...یادم رفت برا چی رفته بودم شیراز و چی شد...یادم رفت وقتی اون شب تو خیابون عفیف آباد قدم میزدم، وسط دود و دم و فرت و فرت سیگار کشیدن دخترها و پسرهای تو اون خیابون، چه حالی داشتم..یادم رفت چقدر دلم برا سیگار تنگ شده بود و چقدر دلم سیگار میخواست...آه...از شهریور تا الان خیلی سخت گذشت..بویژه از آبان به اینور که فاجعه بود....هضم درد سنگینم خیلی زمان برد.با یه بخشیش کنار اومدم اما درررردش بیشتر ازیناس...هضم نمیشه لامصب...سرریزش تا تو پیجم میاد حتی و دایرکتها میاد که ...ازین درداییه که جای زخمش تا ابد رو تنم میمونه کنار رد زخمای دیگه...خدا این تن دیگه جا نداره...زخمای دیگه هم سرباز میزنن...تقریبا آخرین ادیتها و تغییرات متن اجرام رو الان انجام دادم..وکال مناسب متن آغازین رو پیدا کردم و چندبار باهاش اجرا رفتم تا رو وکال نشست صدام...چقدر حزن داره این متن...دلتنگم..دلتنگ...دلم تنگ است.... وقتی من پر از هیچم......ادامه مطلب

امشب، شب آرزوهاست و من بجای آرزوی جدید، به آرزوهایی فکر میکنم که فقط در حد آرزو باقی ماند. آرزوهایی که یا برآورده نشد یا من نخواستم و نذاشتم برآورده بشه و این دومی خیلی مضحکه، مگه نه؟ اخه کی کاری میکنه که آرزوش برآورده نشه؟کی جز من که بخاطر دلشادی و آرامش ادما حتی از خودم و آرزوهام هم میگذرم فقط برای اینکه اونها به مراد دل برسن و اینم باز مسخره ست....میدونم....و قابل باور نیست.یادمه تو میگفتی من دلم نمیخوام مثل بقیه ادما زندگی کنم.یه زندگیه روتین مثل همه...اما من میگفتم من دلم یه زندگی آروم میخواد مثل همه ازدواج کنم و ارامش داشته باشم.تو رو نمیدونم اما زندگی من چنان طوفان و تلاطم درونش بود و هست که به تنها چیزی که شبیه نیست زندگی کردنه.هر بار از سر کوه تلاطم و درد و بیماری میاد که هنوز جای قبلی خوب نشده این یکی آوار میشه رو سرم...اینو اسمش نمیذارم زندگی‌.این اسمش یه جور مرگه تدریجیه...من سالهاست فقط دارم خودمو میکشونم تا بگذره روزگار و سر برسه این عمر...خستم....خیلی ساله....خیلی زیاد....و از روزی میترسم که بالاخره این کاسه صبر لبریز بشه و طاقتم تمام و اون روز قطعا بد میسوزونم بقیه رو با خودم...امشب شب آرزوهاست و من آرزو دارم خدایا میشه امشب آخرین شب زندگی لعنتی من باشه.... وقتی من پر از هیچم......ادامه مطلب

هنوز نمیدونم چطور این چهارده سال و اندی آخر رو زنده موندم درحالیکه هر لحظه ش، خوابش، بیداریش، شکنجه بود و بس.فقط میدونم رو شمشیر دو لبه عشق و نفرت، اینبار رو نفرت واستادم تا بتونم تحمل کنم و بگذرونم...عشق؟نمیدونم...آخه حسش با حس این سبک عشقها خیلی فرق میکرد.یه حس لطیفی اون وسطا بود که نمیدونم اسمش رو چی بذارم فقط میدونم وقتی کسی سنگ صبور بیست و چندسال زندگیت باشه یعنی شریک تویه...یعنی بخشی از وجودتو درونش جا گذاشتی..بخشی از خاطراتتو با اون سهیمی...حتی بخوای نمیتونی فراموشش کنی چون اون بخشی از تویه و تو بخشی از اون، مگه میشه خودتو فراموش کنی؟...تنها کسی که شاهد اشکهات باشه قطعا یه طور خاصه برات اما جنس این خاص بودن رو نمیدونم...حسه من و اون تومنی صنار فرقش بود.اون تو دنیای خودش بود و من تو عالم خودم با تمام تضادهایی که داشتیم اما این وسط یه چیزی بود که...اون روزا سارا ۲۳ سالش بود و الان ۳۷ رو رد کرده و چهارده سال مغزش در حال کنتور انداختن بوده و میدونه اگه الان تو همون شرایط ۱۴ سال پیش بود، با تمام ادله ی محکمی که برا خودش داشت، بازم همون تصمیم رو میگرفت با تمام عواقب و بیماریها و درد هایی که بعدش کشید و هنوز میکشه، داغ دیدن درررررد داره، تاوان داره، زخم عمیق داره...دندم نرم و چشم کور تا سارا باشه همون چند ماه آخرم دندون رو جگر میذاشت و بندو به آب نمیداد و دلش رو نمیباخت...دله دیگه.ماله من و تو نداره..یهو به خودت میای میبینی زخمش رو تن یکی دیگه ست و دردش رو دل تو...چشم کور و دندم نرم، همچنان رو همون لبه تیغ وایمیستم و تا آخر عمر ادامه میدم فقط امیدوارم چیزی بجام بمونه برای ادامه دادن....الهی کسی داغ عزیز نبینه//// وقتی من پر از هیچم......ادامه مطلب